Strip (9): Een vreemdeling in Parijs

In ‘Terrains Vagues’ van Edmond Baudoin is Parijs geen lichtstad, geen centrum van de internationale mode.
Baudoin tekent dan ook niet in full color. Zijn strip is opgebouwd uit ingetogen pentekeningen. Elk plaatje is een schets, opgebouwd uit vloeiende lijnen en rake krassen.
Tussen de zwarte inkt spat het wit uit elke prent.

Door Rob van der Bijl

Het Parijs van Baudoin is een melancholiek Montmartre en een verregende, lege kade langs de Seine.De hoofdpersoon verkeert in Parijs als een vreemdeling. Hij loopt door verregende straten, waar automobilisten hem beledigen.

Vaak zit hij in het café in Rue Vieille du Temple, van waaruit het verlichte interieur van een tegenover liggend appartement goed zichtbaar is. Daarbinnen hangt een lijst aan de muur. Het blijkt een portret van een vrouw in Dhaka, ver van Parijs, en het is de vrouw van de ober van het café, die het appartement bewoont. Ook hij is een vreemdeling.

In Parijs liggen dode bladeren. Wanneer de hoofdfiguur en zijn vriendin Louise langs de kade lopen, is het alsof een dood blad uitleg geeft over de situatie waarin beiden verkeren. Louise heeft moeite met het leven van haar vriend in Nice (waar hij woont).

De Seine is een natte vlakte. De lage kade van Port Henri IV is verlaten. Alleen het sombere stel is zichtbaar, afstekend tegen de hoge kademuur. In de verte doemen de vage contouren op van de Notre Dame. Midden in het centrum van een wereldstad, geen mens te bekennen.

In Parijs neem je afscheid. Door het raam van Louises appartement zijn de daken van het XVIIIde arrondissement zichtbaar, de heuvel van Montmartre, als een melancholieke omgeving. Straks zal haar vriend afscheid nemen om naar Nice af te reizen. Niet ver van de heuvel ligt de vlooienmarkt van de Porte de Saint-Ouen, waar de Boulevard Périphérique zich door het armoedige stadsdeel wringt.